తెలిసిన ఒక శూన్యం మనసంతా

మనసు తడిగానె ఉంది
కాని ఆచెమ్మ కళ్ళను చేరడం లేదెందుకో మరి

నీ చెంత చేరాలని
హృదయ బారాన్ని దింపుకోవాలని ఉంది

కాని నీ సన్నిది చేరాలంటే
నాలోని చేతనమే వెక్కిరిస్తుంది ఎన్నాళ్ళకెన్నాళ్ళ కని

నీ నీతిని నాలో నింపుకొని
గమ్యం చేరేలోపు అది వికృతమవుతోంది ఎందుకో మరి?

ఎక్కడ నే తడబడ్డానో తెలియక
తెలిసినట్లే అనిపించినా దిద్దుబాటులో అడుగులు జారిపోతున్నాయెందుకో?

నీ చేతిలోనే నా చేయి ఉంది కాని
నే నడిచే వేళలో నీతో కలిసి నడవాలని మర్చిపోతున్నా నెందుకు?

క్షణ క్షణం నీకు దగ్గరవుతున్నానుకొని
నాకు తెలియకుండానే నీనుండి దూరంగా వెళ్లిపోతున్నాను కదూ ?

దాపరికం లేకుండా నువ్వు
దాచడానికేమి లేని నేను అయినా మనమధ్య తెలియని అగాధం

తెలిసిన ఒక శూన్యం మనసంతా
తెలియనిదల్లా అధిగమించాలన్న కోరికనెలా ఆచరించాలన్నదే?

నన్ను కాదనవని తెలుసు
క్షమించే నీ మనసు తెలుసు అయినా తెలియని భయం

చూసావా! నేను చెప్పాలనుకొన్న
విషయాన్ని కూడా నీకర్దమయ్యెలా చెప్పలేకపోతున్నాను కదూ?

ఇకపై ప్రతి క్షణం ఒకే మంత్రం,
నీవైపు చూస్తూ, నీ మాటలే మదిలో మననం చేస్తూ

బలమైన రక్షణనిచ్చే ఆ చేతులకు
నన్ను నేను అప్పగించుకొవాలని

నీతోనే నేనని నీలోనే సాగాలని
అమ్మలాంటి నీ ఒడిని మళ్ళీ చేరాలని

అందుకోసం నన్ను నేను
సంసిద్ధ పరచుకోవాలని ఆశతో చేస్తున్నా మరోపోరాటం.