పీడకలలా వెంటాడే నిజాలే ఎక్కువ

కళ్ళముందు కదిలే స్వప్నాలెన్నో.... అంతకు మించి పీడకలలా వెంటాడే నిజాలే ఎక్కువ.

గర్భఫలం దేవుడిచ్చే గొప్ప బహుమానం. కాని అది అనర్హుల చేతిలో పడి వీధుల పాలవుతుందిప్పుడు.

చెట్టుకి కాయ భారమా తల్లికి బిడ్డ భారమా అని ఒక్కప్పటి తల్లులు పిల్లల కోసం ప్రాణలే ఇచ్చేవారు. కాని తమ సౌఖ్యం కోసం పిల్లలే భారమనుకుంటున్నారిప్పుడు.

ముద్దు ముద్దుగా అమ్మ ఓడిలో సేదదీరాల్సిన పసి మొగ్గలు, నన్న మెడను పెనవేయాల్సిన చిన్ని చేతులు చెత్తకుప్పలలో గుప్పెడు మెతుకులేరుకుంటున్నాయి. అమ్మ వడిలో ఆదమరచి నిదురపోవాల్సిన లేత చిగురులు కరౌక్ నేలపై సొమ్మసిల్లినప్పుడు చెమ్మగిల్లని కనులుండవేమో!!!!!!!!!

ఏ పాపం చేశారని ఈ పాపలను ఇలా రోడ్డున పడేసారు. జాలి పడడం తప్ప ఏమి చేయలేని నిస్సహాయత. నిర్ణయం తీసుకునే హక్కు, నీడనివ్వగల ధైర్యం లేని నాకు బాధపడే అర్హత లేదేమో.

ఇది గత ఆదివారం కె పి హెచ్ బి బస్టాప్ లో చూసిన హృదయవిదారక దృశ్యం. కొద్ది క్షణాలు కాళ్ళు కదలక చూపులు మరల్చుకోలేక అలాగే నిలబడి పోయాము నేను నా కూతురు. కొద్ది క్షణాల ముందే ఓ చిన్ని పాప అడుక్కోవడానికి వస్తే చిన్నపిల్లలని జాలిపడి మనం డబ్బులువేస్తే అదే వ్యాపారంగా మరిన్ని పసిప్రాణులను బలిచేస్తారు అన్న మాటలు గుర్తొచ్చి వేయలేదు.

కాని విచిత్రం ఎమిటంటే ఆ పాప తల్లి అక్కడే ఉంది. ఒక ప్రయాణికురాలిలా మంచి బట్టలు వేసుకుని కూర్చుంది. ఈ పాప వాళ్ళ అన్న ఇద్దరు యాచన చేస్తున్నారు. మేము అక్కడే కొంచెం సేపు కూర్చోవడంతో ఆమెను చూడగలిగాము. 10 గంటలు కావస్తుండగా ఆమె వాళ్ళిద్దరినీ తీసుకెళ్ళింది. ఈ ఫోటోలో ఉన్న చిన్నారుల్లిద్దరు కూడ అలాగేనేమో, ఎవరినా వస్తారేమొ చుద్దామని మేము అక్కడే కూర్చున్నాము. ఎవరూ రాలేదు. నా కుతురేమో అమ్మా ఒకరినైనా తీసుకేళ్ళి పెంచుకుందాము, లేదంటే ఏదైనా ఆశ్రమానికి చేరుద్దాము అందాకా మనదగ్గర పెట్టుకుందాము అని గొడవ. నేను ఎమీ చేయలేని నిస్సహాయ స్థితిలో అలా కూర్చున్నాను. అప్పటికే అక్కడ ఉన్న జనం మేమేదో పిల్లల్ని ఎత్తుకెళ్ళే వాళ్ళలాగా చూస్తుంటే తట్టుకోలేక బస్ ఎక్కేశాము .

ఇంటికి వచ్చిన దగ్గరనుండి నాకూతురు ఒకటే ఏడుపు. పాపం కదా జాలి లేకుండా అలా మనం కూడా వచ్చేశాము. ఎలా ఉన్నారో అని ఏడుపు ఆపదు. తన స్నేహితులకు ఫోన్ చేసింది, వాళ్ళకు ఒక్కరెండు రోజులు ఆశ్రయమివ్వమని లేదా తీసుకొచ్చి మా ఇంట్లో దింపమని. ఇద్దరమే ఉన్నాము, అక్కడి వాళ్ళను చూసి భయమేసి తీసుకురాలేక పోయాము మీరైనా సహాయం చేయండి అని. కాని వాళ్ళు కూడా ఏమి చేయలేకపోయారు.

మావాళ్ళు అబ్బయిలెవరైనా ఉండిఉంటే ధైర్యం చేసేవాళ్ళం. కాని ఆ చిన్నారులను చూసిన దగ్గర నుండీ మనసు భారమైంది. ఎవరైనా మీకు తెలిసిన బాలాశ్రమాల వివరాలు, ఫోన్ నంబరు ఇస్తే ఇకనుండి కనీసం వాళ్ళకైనా తెలియపరుస్తాము. అప్పుడేనా నాకుతురు తృప్తి పడుతుంది.

మీలో ఎవరైనా ఇలాంటి పిల్లలను చేరదీసే వాళ్ళుంటె తెలియచేయండి. మాకు చేతనైన సహాయం చేస్తాము. హైదరాబాదులో అయితే ఇంకా సంతోషం, వ్యక్తిగతంగా మీతో పాలుపంచుకోగలం.